EL DOLOR DESAPARECE,EL AMOR JAMÁS.

Sé que nunca nadie me querrá tanto como tú.
No volverán unos ojos a mirarme con tanta ternura.
Jamás  volverán a demostrar tanta alegría al verme.
Ya no tengo quien me espere cada día,
quien se acurruque a mi lado,
quien me cambie la pena por una risa.
Hecho tanto de menos tu amistad desinteresada,
tu cariño infinito...
tus bienvenidas,
las carreras que tan graciosamente me dedicabas.
No volveré a tener en mi vida un ser como tú.
Gracias por tu gran generosidad,
me regalaste todo tu tiempo,no se puede dar más.
Por muchos años que pasen,siempre te recordaré.

AMAR

0nte díxenlle ó meu fillo que facía un tempo eu fun moi forte...
-Non te creo...ti forte?
-Si...cando o tío Lolo empeorou e estaba nesa sala na que o tiñan entubado...
xa non abría os ollos,non sei se o seu cerebro tiña vida...
se escoitaba...non sei se inda era él...
Eu entraba cada día a velo,só mo permitían durante media hora à mañà e media hora à noite.
Poñíame de pe ó seu lado e acariciàballe as mans e a cabeza...empezaba a falarlle, pero tiña medo de que notase tristura na miña voz así que cantáballe.
Cantàballe as cancións de os Paiasos da tele'Hola don Pepito',...'un barquito de càscara de nuez'...'Había una vez...'
Así despexaba da miña mente as ganas de chorar.
-Ala!!!!E por qué lle cantabas iso???Vaia cancións...
-Pecha os ollos,imaxina que estàs tumbado,que non tes forzas nin para pestanexar,e ó teu redor notas as mans frías das enfermeiras,as súas voces axetreadas mentras atenden aquí e alà...e às veces a voz aguda dalgún médico que fala en ton serio dando instrucións...e durante un ratiño no largo do día notas a miña man quentiña,enredàndoche no pelo,e oes a miña voz que polo menos sonarà màis familiar...
- E comencei a cantar...poñendo a miña man sobre a súa man,na súa boca comenzouse a debuxar un amplo soriso que acabou en carcajada.
-Que?...Qué sentiches?
Abriu os ollos.
-Alegría...
Pois eso era o que eu quería...inda co meu corazón sentise a pena màis grande que puiden soportar.